Concertino na fortepian i orkiestrę no 1, 1964

Kategoria: 5. orkiestrowe

na fortepian i orkiestrę

posłuchaj
posłuchaj
posłuchaj

Marcin Łukaszewski - fortepian
Orkiestra Jeunesses Musicales
dyr. Jean Jaques Degremont

obsada: pianoforte solo, strumenti dell’ orchestra: 2 fl, 2 ob, cr ing, 2 cl in si b, 2 fg, 2 cr in fa, 2 tr in si b, trg, tmb, pti, gc, tmp, xlf, vn, vl, vc, cb.
części: I Allegro giocoso
II Andante cantabile
III Allegro scherzando
rok i miejsce powstania: 1964, Warszawa
czas trwania: ca 15’
ilość taktów: 349 (116 + 91 + 132)
prawykonanie: 20.III.1970, Częstochowa
Ewa Wolak-Moszyńska - fortepian
Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Częstochowie
Krzysztof Missona - dyrygent

inne wykonania: 25.V.1973, Częstochowa
Ewa Wolak-Moszyńska - fortepian
Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Częstochowie
Zygmunt Hassa - dyrygent

13.III.1981, Częstochowa
Ewa Wolak-Moszyńska - fortepian
Orkiestra Symfoniczna Państwowej Filharmonii w Częstochowie
Piotr Warzecha - dyrygent

16.IV.1993, Częstochowa
Marcin Łukaszewski - fortepian
Orkiestra Symfoniczna Państwowej Filharmonii w Częstochowie
Jerzy Kosek - dyrygent

1.XII.1995, Częstochowa
Teresa Czekaj - fortepian
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Częstochowskiej
Małgorzata Bartecka-Bińczycka - dyrygent

wydania: nie wydany
nagrania: 25.V.1973, wyk. E. Wolak-Moszyńska, Z. Hassa, Państwowa Orkiestra Symfoniczna w Częstochowie, live; analogowe (amatorskie, taśma 9’5); 12’40’’

16.IV.1993, M. Łukaszewski, J. Kosek, Orkiestra Symfoniczna Państwowej
Filharmonii w Częstochowie, DAT („Classicord”, Warszawa), 14’45’’

16.IV.1993, M. Łukaszewski, J. Kosek, Orkiestra Symfoniczna Państwowej
Filharmonii w Częstochowie, Live, Video (amatorskie)14’45’’

rękopis: BN Mus. 4798
materiały: głosy + partytura w posiadaniu rodziny, ZKP N/23726 (partytura)
uwagi: utwór zakupiony przez MKiS;

komentarze:

„W partii fortepianu, zwłaszcza w części I twórca świadomie wzoruje się na stylu pro-kofiewowskim. Całość utworu posiada mimo to wyraźne znamiona indywidualności twórczej, dominujące w Andante cantabile . Lekkość i przejrzystość instrumentacji wykazuje bliskie pokrewieństwo z wzorcami francuskimi.”
Wanda Malko,
Omówienie do programu Koncertu Kompozytorskiego
Wojciecha Łukaszewskiego, Częstochowa 25.V.1973.

„Styl Concertina nie jest charakterystyczny dla późniejszej twórczości kompozytora. Utwór składa się z trzech części zestawionych według kanonów klasycznych. Część I - pełna dynamizmu z „rozrzedzonym” akompaniamentem orkiestrowym, wirtuozowskim charakterem partii fortepianowej, ruchliwą rytmiką, charakterystycznymi sforzandami w głosach akompaniujących. Silne unerwienie rytmiczne decyduje o motoryczności w tej części. Część II - o spokojnym lirycznym nastroju, polifonizująca, urozmaicona trylami. Część III ma charakter wirtuozowski, jest bardzo dynamiczna, posiada jędrną, zwartą konstrukcję. Istotną rolę odgrywa tu rytm, który jest niejako motorem całej kompozycji. Powracający ciągle motyw główny przypomina tzw. „pasterski temat” z III - go koncertu fortepianowego Sergiusza Prokofiewa.”

Maria Bączyńska-Rajchel,
Katalog tematyczny dzieł Wojciecha Łukaszewskiego,
(praca magisterska), Częstochowa 1981.

„Zachowuje ono klasyczne zasady zarówno w układzie cyklu jak i konstrukcji poszczególnych części. W części I Allegro giocoso dominuje stała pulsacja rytmiczna, nadająca jej toccatowy charakter. Wyeksponowana jest tu przede wszystkim wirtuozowska partia fortepianu podkreślona solową kadencją poprzedzającą kodę. Część II - Andante cantabile kontrastuje nastrojem i fakturą. Kantylenowy temat, przedstawiony przez instrumenty dęte, staje się podstawą dialogu między fortepianem i różnymi grupami instrumentalnymi. Część III - Allegro scherzando - to swobodnie traktowane rondo z powracającym przekornym tematem o wyrazistym rytmie i charakterystycznym motywie czołowym.”
Izabela Pacewicz,
Pamięci Wojciecha Łukaszewskiego,
omówienie programu Koncertu Monograficznego Wojciecha Łukaszewskiego, 16.IV.1993.

„Concertino na fortepian i orkiestrę powstało w 1964 roku podczas studiów u Tadeusza Paciorkiewicza. Studia pod kierunkiem Szeligowskiego i Paciorkiewicza, studia u neoklasyków zaważyły zapewne na wyborze tej właśnie stylistyki w pierwszych kompozycjach Łukaszewskiego. Wskazuje na to wyraźnie Concertino ze swą charakterystyczną dla neoklasycyzmu motoryką, z tradycyjnym nawiązaniem do trzyczęściowego układu (...) z zachowaniem kontrastu temp - żywych w częściach skrajnych, powolnego w części środkowej. Concertino składa się z trzech części. Część pierwsza, jej żywy przebieg i motoryka zbliża ją do toccaty. Część druga to Andante cantabile, w którym kantylenowy temat prezentują instrumenty dęte. Następnie jest on - w różnych transformacjach - podejmowany w dialogu solowego fortepianu i orkiestry. Allegro scherzando - część trzecia - nawiązuje swobodnie w swej konstrukcji do ronda, z powracającym, charakterystycznym bardzo wątkiem, pojawiającym się zarówno w partii solowego fortepianu jak i partii orkiestry, wątkiem o lekkim nachyleniu w kierunku przekory, pogody, a nawet groteski.”
Wanda Malko,
Prelekcja podczas Koncertu monograficznego
W. Łukaszewskiego, 16.IV.1993.