Bernadetta Matuszczak, Wspomnienie o Wojciechu Łukaszewskim



Bernadetta Matuszczak [1993]

Wspomnienie o Wojciechu Łukaszewskim

Z Wojtkiem Łukaszewskim studiowałam w warszawskiej PWSM w klasie kompozycji Prof. Tadeusza Szeligowskiego.
Jest takie określenie: „Człowiek o wielkiej kulturze osobistej”. Otóż w wypadku Wojtka Łukaszewskiego określenie to przybiera nietypowy wymiar.
W każdym słowie, geście i całym sposobie bycia, postępowania, promieniował Wojtek tą właśnie szczególną, czarującą kulturą osobistą. Była ona wyrazem dojrzałości, harmonii wewnętrznej oraz Jego „filozoficznego”, nieco humorystycznie zabarwionego dystansu, do otaczającej nas, złożonej rzeczywistości. Ten dojrzały dystans podkreślał jeszcze Jego pełen dobroci uśmiech - bez cienia wyższości, krytyki - obcy wszelkiej agresji, nietolerancji.
O stosunku Wojtka do Sztuki, powie najlepiej Jego dedykacja, wpisana do ofiarowanej mi „Czarodziejskiej Góry”:
„Z najlepszymi życzeniami osiągnięcia w Sztuce takiego poziomu artystycznego, jaki - w literaturze był udziałem Tomasza Manna. Maśka i Wojtek” (1966 rok).
Starożytny świat mówił: „Ulubieńcy Bogów umierają młodo...”

18 lutego 2009